Voorzitter,

Deze coalitie houdt van veranderen. Dat is op zichzelf helemaal niet erg. Sterker, als een beter product resulteert dan wat je oorspronkelijk in elkaar had gezet, dan is dat zelfs wenselijk.
Zorgwekkender is het echter als het resultaat van de veranderingsdrang een slecht product is.
In de gedaante van een nieuw reglement voor de rekeningcommissie is daarvan helaas sprake.
Voorzitter, wat ging vooraf? In januari 2013 bedachten de coalitiepartijen dat ze -heel belangrijk- een separate Rekeningcommissie in het leven wilden roepen voor financieel technisch overleg van de woordvoerders financiën.
Binnen de bestaande commissie Mobiliteit en Financiën de woordvoerders financiën periodiek hiervoor bijeen roepen was kennelijk veel te moeilijk en een veel te bureaucratische gedachte. Daarom moest er lekker eenvoudig een nieuwe commissie komen, compleet met verordening die de regels voor deze commissie bevatte.

Voorzitter,
Het college van GS wil Attero verkopen, en vraagt aan PS hier geen wensen of bedenkingen bij te hebben. De PVV fractie heeft wel bedenkingen.
Afvalverwerking wordt niet als een kernactiviteit van de provincie gezien. Dat is op zichzelf een prima standpunt.
Echter als GS geconfronteerd wordt met bezwaren van gemeentes betreffende de problematiek van mogelijk toekomstige boetes wegens onderaanlevering van afval, dan zegt GS doodleuk dat de gemeentes deze taak dan maar hadden moeten oppakken en Attero hadden moeten kopen. Alsof het dus wel een gemeentelijke taak zou zijn.

Vz,
Het voorliggende initiatiefvoorstel van de PvdA is er op gericht om in de waterschapsreglementen het aantal geborgde zetels te verminderen. De historische grondslag van deze geborgde zetels ligt in de trits "belang – betalen – bepalen" en stamt uit de tijd van de kleinschalige waterschappen en heemraden, waar de eigenaren – de zogenaamde ingelanden - van grond en opstallen in een bepaald gebied, bijvoorbeeld een polder, directe zeggenschap hadden op het waterbeheer in dit gebied. Daarvoor werden de kosten evenredig verdeeld. Een systeem van kleinschaligheid en betrokkenheid wat eeuwenlang uitstekend werkte. Door de enorme schaalvergroting en de fusies van de waterschappen in de afgelopen decennia zijn de eigenaren steeds verder van het waterbeheer af komen te staan. Voor directe betrokkenheid kwam relatief anonieme vertegenwoordiging en afvaardiging door belangenorganisaties in de plaats. Er werden voor tientallen miljoenen euro's nieuwe kantoren gebouwd en een dijkgraaf was niet langer een man die met de poten in de modder staat en bij nacht en ontij de dijken bewaakt, maar een dikbetaalde bestuursbobo. Met deze schaalvergroting werd ook het takenpakket van de waterschappen verder uitgebreid: natuurontwikkeling, EU-projecten en ontwikkelingshulp werden onderdeel van het beleid van de waterschappen, terwijl dit geen vanzelfsprekende kerntaken zijn. Ondertussen bleef in het waterschapsbestuur het aantal zetels is afhankelijk van het relatieve belang en van de financiële bijdrage die een categorie levert. De PvdA stelt in haar initiatiefvoorstel dat deze verhoudingen aan het veranderen zijn. Maar niet alleen de verhoudingen zijn veranderd, maar dus ook de directe betrokkenheid.

Voorzitter, de PVV is voor het behoud van erfgoedcomplexen in Brabant, maar niet tegen elke prijs en zeker niet als er nogal wat risico’s aan kleven.

Wat de kantoorvilla betreft, hebben wij respect voor de eigenaar en kunnen wij eventueel onder voorwaarden akkoord gaan met de investering. Dat ligt anders

bij het opknappen van de sheddaken.

Tijdens ons bezoek aan het Bergosscomplex op 31 januari jl. antwoordde de gedeputeerde op de vraag: Waarom moet de provincie participeren? Met “Investeerders en commerciële partijen haken af aan de voorkant omdat ze geen risico willen nemen. De provincie kan wel instappen, want het risico aan de voorkant is er niet.” Wel voorzitter, die risico’s zien wij wel degelijk.

Ten eerste: wat de marktconforme waarde van het provinciaal deel van het eigendom van de kantoorvilla zal zijn na 5 jaar, kan de gedeputeerde kennelijk nu niet aangeven. Evenmin kan zij op dit moment zeggen dat het bod dat de gemeente na 5 jaar zal doen, voldoende zal zijn om de provinciale inbreng van de sheddaken te compenseren. Onzekerheid troef dus!

Ten tweede is pas 70% van de verhuurbare oppervlakte gedekt door een getekende huurovereenkomst. Ook bij de sheddaken bestaan er substantiële risico’s t.a.v. de herontwikkeling, nl. dat de geraamde opbrengsten voor verhuur helemaal niet gehaald zullen worden.